അട്ടപ്പാടിയില്‍ ഉയരട്ടെ കമ്പളത്തിന്റെ തുടിതാളം

“മണ്ണേ നമ്പി ലേ…ലയ്യാ മരമിരുക്ക്‌, മരത്തേ നമ്പി ലേ…ലയ്യാ തടിയിരുക്ക്‌, തടിയേ നമ്പി ലേ…ലയ്യാ കൊമ്പിരുക്ക്‌, കൊമ്പേ നമ്പി ലേ…ലയ്യാ ഇലയിരുക്ക്‌, ഇലയേ നമ്പി ലേ…ലയ്യാ പൂവിരുക്ക്‌, പൂവേ നമ്പി ലേ…ലയ്യാ കായിരുക്ക്‌, കായേ നമ്പി ലേ..ലയ്യാ നാമിരുക്ക്‌, നമ്മേ നമ്പി ലേ…ലയ്യാ നാടിരുക്ക്‌.”

മണ്ണിനെ നെഞ്ചേറ്റിയ ആദിമജനവിഭാഗത്തിന്റെ ഹൃദയതാളമാണ്‌ മുകളില്‍ കുറിച്ച വരികള്‍. മണ്ണിനെ ആശ്രയിച്ചാണ്‌ മരങ്ങള്‍ നില്‍ക്കുന്നതെന്ന ലളിതമായ അറിവ്‌ അവര്‍ വായ്‌ത്താരിയായി തലമുറകളിലേക്ക്‌ പകരുന്നു. മരത്തെ ആശ്രയിച്ച്‌ തടിയും തടിയെ ആശ്രയിച്ച്‌ കൊമ്പും ഇലയും പൂവും കായും നിലനില്‍ക്കുന്നു. നമ്മെ ആശ്രയിച്ചാണ്‌ ഈ നാട്‌ നിലനില്‍ക്കുന്നതെന്നതാണ്‌ വായ്‌ത്താരിയുടെ അവസാനപാദം. പ്രകൃതിയിലെ സകലതും പരസ്‌പരം ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന്‌ സാരം. ആദിമജര്‍ക്ക്‌ അത്രമേല്‍ പ്രിയപ്പെട്ട ഒരനുഭവത്തെ വിളിക്കേണ്ട പേരാണ്‌ മണ്ണ്‌. മനുഷ്യന്റെ പുരോഗതിയില്‍ കൃഷിയാണ്‌ വഴിത്തിരിവായത്‌. വിശ്വസംസ്‌കാരങ്ങളെ തൊട്ടിലാട്ടിയതും കൃഷിതന്നെ. സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ ബന്ധങ്ങളെ കണ്ണിചേര്‍ക്കുന്നതിലും ദൃഢമാക്കുന്നതിലും കൃഷി രാസത്വരകമായി. അവരുടെ ജൈവചോദനകളെ കൃഷി ഉദ്ദീപിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെയങ്ങനെ സ്‌നേഹക്കൂട്ടായ്‌മകളുണ്ടായി. നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളും നാട്ടുചന്തകളും ഉണ്ടായി. പാട്ടുകളും കഥകളും കവിതകളുമുണ്ടായി. അവയൊക്കെ കൃഷിയുടെ മഹത്വം പാടി. ദായക്രമങ്ങളുണ്ടായി. നാട്ടുവഴക്കങ്ങള്‍ക്കും കൊടുക്കല്‍-വാങ്ങലുകള്‍ക്കും പുതിയ മാനം കൈവന്നു. നമുക്കാകട്ടെ “കൃഷിഗീത”യുണ്ടായി. തൊഴില്‍ വിഭജനം എന്ന പുതിയ ആശയം വേരോടി. ഒരാള്‍ തനിച്ചു ചെയ്‌തിരുന്ന പണികള്‍ പലരും ചേര്‍ന്നതോടെ ആയാസരഹിതമായി. കൃഷിപ്പണികള്‍ക്കിടയില്‍ ഇടവേളകളെ ആഹ്ലാദകരമാക്കാന്‍ കൃഷിപ്പാട്ടുകളുണ്ടായി. അവരുടെ കൂട്ടായ അധ്വാനത്തിനു മുന്നില്‍ ഭൂമി കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ ഉദാരമായി. വിളസമൃദ്ധിയുണ്ടായി. ഭൂമിവാതുക്കല്‍ എല്ലാം വേണ്ടുവോളമോ അതില്‍ കൂടുതലോ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഓരോരുത്തരും അധ്വാനിച്ചു ഭക്ഷിച്ചു. ഓരോരുത്തര്‍ക്കും അവരവരുടെ ഓഹരി കിട്ടി. പുല്‍ക്കൊടിക്കും മനുഷ്യര്‍ക്കും ഇവിടെ ഒരുപോലെ ഇടമുണ്ടായിരുന്നു. ആര്‍ത്തിയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആവശ്യത്തിലധികം ഉല്‍പ്പാദിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയതോടെ കളപ്പുരകളുണ്ടായി. പിന്നെ പിന്നെ കരുതിവയ്‌ക്കാന്‍വേണ്ടിയായി ഉല്‍പ്പാദനം.

കാലചക്രം മുന്നോട്ടു തിരിയുന്നതിനിടെ ഏതോ ദശാസന്ധിയില്‍ ഉള്ളവനും ഇല്ലാത്തവനും എന്ന്‌ അവര്‍ വിഭജിക്കപ്പെട്ടു. ഉള്ളവന്‍ കൂടുതുല്‍ കൂടുതല്‍ ഉള്ളവനായി. ഇല്ലാത്തവന്‌ ഉള്ളതുംകൂടി നഷ്‌ടമായി. കയ്യൂക്കിന്റെയും കയ്യടക്കലിന്റെയും പുതിയ രീതിശാസ്‌ത്രത്തിന്‌ കുടുതല്‍ അണികളുണ്ടായി. തൊഴുത്തിലെ ആടുമാടുകളുടെ എണ്ണവും തൊടിയിലെ വൈക്കോല്‍ കൂനയുടെ വലുപ്പവും നോക്കി ആളുകള്‍ക്ക്‌ പദവിയും സ്ഥാനമാനങ്ങളും കൈവന്നു. കൂടുതല്‍ ആടുമാടുകളുള്ളവര്‍ക്കും വലിയ വൈക്കോല്‍ കൂനയുള്ളവര്‍ക്കും നല്ല ബന്ധുക്കളെ കിട്ടി. അവര്‍ ആദരിക്കപ്പെടേണ്ടവരാണെന്നത്‌ തെറ്റിക്കാന്‍ പാടില്ലാത്ത നാട്ടുനടപ്പായി തീര്‍ന്നു. നാലുകെട്ടിന്റെയും എട്ടുകെട്ടിന്റെയും പതിനാറു കെട്ടിന്റെയുമൊക്കെ ഉമ്മറക്കോലായില്‍ ചാരുകസേരയില്‍, മൃഷ്‌ടാന്നഭോജനം കഴിഞ്ഞ്‌ മലര്‍ന്നുകിടന്ന്‌ വെറ്റ മുറുക്കുന്ന ജന്മിമാരുണ്ടായി. ഓരോ വിഷുവിനും ഓണത്തിനും ജന്മിമാരുടെ പടിക്കല്‍ ഉള്ളതു മുഴുവന്‍ അളന്നിടുന്നവരായി കുടിയാന്മാര്‍ മാറി. പിന്നീടെന്നോ കൃഷിക്ക്‌ മാന്യത നഷ്‌ടമായി. കര്‍ഷകന്‍ കാണാന്‍ കൊള്ളാത്തവനായി. അടുത്തിരുത്താന്‍ പാങ്ങില്ലാത്തവനായി. പള്ളിക്കൂടത്തില്‍ ചേരുമ്പോള്‍ അപേക്ഷക്കടലാസില്‍ അച്ഛന്റെ തൊഴിലെന്തെന്ന്‌ പൂരിപ്പിക്കുന്ന സമയത്ത്‌ പലരും എഴുതാന്‍ മടിച്ചു. ഒട്ടും അന്തസ്സില്ലാത്ത ഒരു പണി. അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു പണിയുമില്ലാത്തതിനാല്‍ പേരിനൊരു പണി. കൃഷിക്ക്‌ അന്തസ്സ്‌ കൈവരാതെ കേരളം നന്നാകാന്‍ പോകുന്നില്ലെന്ന്‌ വിവരമുള്ളവര്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.

കാര്യങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും ശുഭകരമായൊരു വാര്‍ത്തയുണ്ട്‌ അട്ടപ്പാടിയില്‍ നിന്ന്‌. പ്രത്യാശയുടെ പൂമുഖവാതില്‍ എന്നന്നേയ്‌ക്കുമായി കൊട്ടിയടച്ചിട്ടില്ലെന്ന ഓര്‍മപ്പെടുത്തലുമായി അട്ടപ്പാടിയിലെ ആദിമര്‍ തങ്ങളുടെ തനത്‌ ഭക്ഷണക്രമത്തിലേക്ക്‌ പതിയെ തിരിച്ചുനടക്കാന്‍ തുടങ്ങുകയാണ്‌. തിനയും ചാമയും റാഗിയും കൂവരകും സൊര്‍ഗവും കുതിരവാലിയുമൊക്കെ അടങ്ങിയതാണ്‌ അവരുടെ ഭക്ഷണക്രമം. ആദിവാസി ഗോത്രജനവിഭാഗങ്ങള്‍ക്ക്‌, റേഷന്‍ അരിയും പരിപ്പും കടലയുമല്ല, അവരുടെ തനത്‌ ഭക്ഷണമാണ്‌ വേണ്ടത്‌ എന്ന തിരിച്ചറിവില്‍ സംസ്ഥാന കൃഷി വകുപ്പ്‌ മന്ത്രി വി.എസ്‌ സുനില്‍ കുമാറിന്റെ പ്രത്യേക താത്‌പര്യത്തിലാണ്‌ അട്ടപ്പാടിയില്‍ ചെറുധാന്യങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി പ്രത്യേക കാര്‍ഷിക മേഖല (Special agriculture zone for millets/millets village) ഒരുങ്ങുന്നത്‌. അതിന്റെ ആദ്യഘട്ടം എന്ന നിലയില്‍ 2.40 കോടി രൂപയാണ്‌ അനുവദിച്ചിരിക്കുന്നത്‌. ഇരുന്നൂറ്‌ ഹെക്‌ടറില്‍ റാഗിയും ഇരുപത്‌ ഹെക്‌ടറില്‍ ചാമയും നാല്‍പ്പത്‌ ഹെക്‌ടറില്‍ തിനയും മുപ്പത്‌ ഹെക്‌ടറില്‍ കുതിരവാലിയും പത്ത്‌ ഹെക്‌ടറില്‍ വരകും ബാക്കി സ്ഥലത്ത്‌ പച്ചക്കറികളും വിളയിച്ചെടുക്കുന്നതുവഴി ആദിവാസിവിഭാഗങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഭക്ഷ്യസ്വയംപര്യാപ്‌തതയിലേക്കുള്ള പടികള്‍ വേഗം കയറാനാകും. ചെറുധാന്യങ്ങളുടെ കലവറ സക്രിയമാക്കുന്നതോടൊപ്പം കാട്ടാന ശല്യം ചെറുക്കുന്നതിനും തേന്‍ ഉല്‍പ്പാദനം ലക്ഷ്യമിട്ടും തേനീച്ച വേലികള്‍, ചെറുധാന്യങ്ങള്‍ സംസ്‌കരിച്ചെടുക്കുന്നതിനുള്ള മില്ലുകള്‍, ചെറുകിട ജലസേചന സംവിധാനങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയവയും പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായി സജ്ജീകരിക്കുന്നുണ്ട്‌.

അട്ടപ്പാടി മേഖലയുടെ പ്രത്യേകതകള്‍ കണക്കിലെടുത്തും അവരുടെ തനത്‌ കാര്‍ഷിക മുറകള്‍ ആധുനിക സമ്പ്രദായങ്ങളുമായി കോര്‍ത്തിണക്കിയും അത്ഭുതകരമായ മാറ്റം അവിടെ കൊണ്ടുവരാന്‍ സാധിക്കും. ഇവിടെയാണ്‌ കൂട്ടായ്‌മയിലൂടെയുള്ള കാര്‍ഷിക പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ പ്രസക്തി. അട്ടപ്പാടിയില്‍ ഇനിയും കമ്പളത്തിന്റെ തുടിതാളം ഉയര്‍ന്നുകേള്‍ക്കണം. 2014ലാണ്‌ അവസാനമായി കമ്പളം നടത്തിയത്‌. നീണ്ട മുപ്പതുവര്‍ഷത്തിനുശേഷമായിരുന്നു അത്‌. മുപ്പതുവര്‍ഷമെന്നത്‌ വളരെ വലിയൊരു ഇടവേള തന്നെയാണ്‌. കമ്പളം നിലച്ചുപോയതിന്റെ ദുരിതങ്ങള്‍ കുറച്ചൊന്നുമല്ല അവര്‍ അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്‌. കമ്പളം എന്നത്‌ അവരുടെ വാഴ്‌വിന്റെ ഭാഗമാണ്‌. ഈ കമ്പളം എന്താണെന്നോ? ഒരു ആദിവാസി ഊരിലെ ആളുകളൊന്നിച്ച്‌ കൃഷിപ്പണിയിലേര്‍പ്പെടുന്ന ഉത്സവത്തെ വിളിക്കുന്ന പേരാണത്‌. ഭൂമി മാതാവിന്റെ ഉര്‍വ്വരതയ്‌ക്കായി കാടിന്റെ മക്കളുടെ സംഘതാളം. മക്കളുടെ വിളികേള്‍ക്കാതിരിക്കാന്‍ അമ്മയ്‌ക്കാകുമോ? ഇരുണ്ട നിറമുള്ള ഇരുളരും മുതുകില്‍ കുഞ്ഞുങ്ങളെയും കെട്ടി നടക്കുന്ന മുഡുകരും വനാന്തരങ്ങളില്‍ നിന്ന്‌ തേനും വേരും ശേഖരിക്കുന്ന കുറുമ്പരും അടങ്ങുന്ന അട്ടപ്പാടിയിലെ ആദിമജനവിഭാഗം കമ്പളം ഇടുന്നതിന്‌ ഒത്തുചേരുമ്പോള്‍ ആരും ഒന്നും ഒറ്റയ്‌ക്കല്ലെന്നും എല്ലാവരും പാരസ്‌പര്യത്തിന്റെ പൊന്‍നൂലിഴകളാല്‍ ബന്ധിതരാണെന്നുമുള്ള സാമൂഹ്യപാഠമാണ്‌ ഇവര്‍ പകര്‍ന്നു നല്‍കുന്നത്‌. മുടങ്ങിക്കിടന്ന ഈ കാര്‍ഷികാചാരത്തെ അന്നവിടെ തുയിലുണര്‍ത്തിയത്‌ ഈശോസഭയുടെ കീഴില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ആദിയായിരുന്നു (അട്ടപ്പാടി ആദിവാസി ഡെവലപ്‌മെന്റ്‌ ഇനിഷ്യേറ്റീവ്‌സ്‌).